Potoczny język każdego społeczeństwa obfituje w charakterystyczne zwroty i powiedzenia, które opi­sują w sposób lapidarny typowe przypadki życiowe jednostki na tle jej stosunków z otoczeniem społecz­nym. Wyrażają one w syntetycznym skrócie psycho­logiczną wymowę wydarzeń międzyludzkich, rela­cjonując je według dość prostych reguł dramaturgii. Rozpowszechnione na przykład we współczesnej pol- szczyźnie określenia — w rodzaju: „wejść w komi­tywę” oraz „przemawiać do muru”, „liczenie się z szarym człowiekiem” oraz „zadzieranie nosa”, „lojal­ny pracownik” oraz „człowiek konfliktowy” itp. — stylizują pod określonym kątem złożone i wielo­znaczne najczęściej zachowania się uczestników wspól­nych sytuacji, nadając im w ten sposób skondenso­wany wyraz dramatyczny. Są to więc swojego ro­dzaju małe utwory dramatyczne zbiorowego autor­stwa, osnute na kanwie ogromnej masy rzeczywi­stych wydarzeń, ukazujące ważne albo znamienne epizody, poprzez które rozwija się „akcja” jedno­stkowego losu.