Potoczny język każdego społeczeństwa obfituje w charakterystyczne zwroty i powiedzenia, które opisują w sposób lapidarny typowe przypadki życiowe jednostki na tle jej stosunków z otoczeniem społecznym. Wyrażają one w syntetycznym skrócie psychologiczną wymowę wydarzeń międzyludzkich, relacjonując je według dość prostych reguł dramaturgii. Rozpowszechnione na przykład we współczesnej pol- szczyźnie określenia — w rodzaju: „wejść w komitywę” oraz „przemawiać do muru”, „liczenie się z szarym człowiekiem” oraz „zadzieranie nosa”, „lojalny pracownik” oraz „człowiek konfliktowy” itp. — stylizują pod określonym kątem złożone i wieloznaczne najczęściej zachowania się uczestników wspólnych sytuacji, nadając im w ten sposób skondensowany wyraz dramatyczny. Są to więc swojego rodzaju małe utwory dramatyczne zbiorowego autorstwa, osnute na kanwie ogromnej masy rzeczywistych wydarzeń, ukazujące ważne albo znamienne epizody, poprzez które rozwija się „akcja” jednostkowego losu.