Istotę niedobrego usytuowania jednostki w otocze­niu społecznym ujmuje najogólniej — w pierwszym przypadku — stereotyp „zostać pozostawionym sa­memu sobie”, w drugim — stereotyp „dostać się w dżunglę”. Sytuacji osamotnienia społecznego prze­ciwstawiona tutaj zostaje sytuacja osaczenia społecz­nego i chociaż w obu dramat osobisty bohatera wy­darzeń wynika ze stanu zagrożenia dla jego dążeń, chodzi o zagrożenia rozmaitej natury, które pojawia­ją się w odmiennych powikłaniach fabuły drama­tycznej oraz stanowią wyzwanie dla innych stref zaakceptowanego porządku moralnego świata.Wyrażony stereotypem „zostać pozostawionym sa­memu sobie” dramat osamotnienia polega na tym, że partner nie czyni tego, czego bohater spodziewa się po nim — nie pomaga w trudnej sytuacji, nie okazuje pozytywnego zainteresowania jego działal­nością lub osobą — a więc nie wypełnia przydzielo­nej mu przez tamtego, w ramach jego sposobu ro­zumienia wspólnej sytuacji, roli dramatycznej so­jusznika: „Ja, jako młody pracownik, starałam się, jak mogłam i umiałam, nieraz i moje siły zawiodły i przyznam się, że i ja w końcu zaczęłam się zanie­dbywać.